Ze zijn e
r. Soms nadrukkelijk voor je neus en de weg versperrend. Soms tevoorschijn springend net op het moment dat je er niet op bedacht bent.
Beren heb ik het over. Beren, in de vorm van onzekerheden en angsten.
En ja, iedereen komt ze tegen. Dat lijkt misschien niet zo, toch kennen we deze beren allemaal. Sommigen zien die beren meteen. Anderen doen liever alsof ze er niet zijn, in de hoop dat ze weer weggaan. No way, vergeet dat maar. Ze komen altijd weer terug. Tót het moment dat jij iets met ze doet.
Het lijkt wel alsof ze er een neus voor hebben om precies op het verkeerde moment tevoorschijn te komen. Op die momenten dat je iets nieuws wilt doen of een belangrijke beslissing moet nemen. Zoals bij mij, de keuze om voor mijzelf te beginnen en te starten als ondernemer. Die momenten dat je juist moed en doorzettingsvermogen kan gebruiken. Zeker geen angsten en onzekerheden.
Toch staan ze er dan, midden op je pad. Brullend: ‘DAT KAN JE HELEMAAL NIET’ of ‘ZONDE VAN JE TIJD, ’T WORDT TOCH NIKS’ of ‘HEB JE WEL GEDACHT AAN…’. Herkenbaar?
Je kunt op zo’n moment allerlei verschillende dingen doen.
Boos worden en terug brullen.
Doen alsof je ze niet ziet en iets anders gaan doen.
Geloven wat ze zeggen en in de put gaan zitten.
Of je nog groter maken als die beren en ze overmeesteren.
Misschien heb je één van deze manieren ook wel eens geprobeerd. Misschien hielp het op dat moment en verdween de beer uit zicht. Toch, op de een of andere manier weet dat beest altijd weer tevoorschijn te komen en duikt hij ergens weer op. Ander moment. Andere omgeving. Zelfde beer. Zelfde onzekerheid.
Ik heb er ook één, zo’n beer. Elke ochtend was hij er als ik mijn ogen opende. Hij stond dan voor mij, levensgroot en brulde mij toe. Mijn eerste reactie…? Heel snel dat dekbed weer over mijn hoofd trekken. Vervolgens probeerde ik langs hem heen te glippen en te ontsnappen aan het gevoel wat hij opriep. Helaas…geen ontkomen aan. De rest van de ochtend bleef hij mij achtervolgen en dook op onverwachte momenten weer op. Grrr….
Op een ochtend was ik een beetje klaar met hem en besloot ik mijn tactiek te veranderen. Het moment dat hij weer begon te brullen haalde ik diep adem en keek ik hem recht in de ogen. Dat moment veranderde alles.
Met een bonzend hart stond ik voor hem en keek ik hem vastberaden aan. Maar toen ik in zijn ogen keek zag ik geen boosheid, in zijn ogen las ik angst. Verbaasd vroeg ik hem waarom hij zo bang was en waarom hij mij tegenhield bij de dingen die ik graag wilde doen.
Hij vertelde dat hij bang was dat mij iets ergs zou overkomen. Hij wilde mij niet onzeker maken, hij wilde mij beschermen. Dat was de reden dat hij zo naar mij brulde.
Ik herkende in zijn verhaal een situatie uit mijn verleden. Een moment waarop ik die bescherming nog nodig had. Op hetzelfde moment zag ik wie ik nu ben. Een stuk ouder, een stuk wijzer, meer ervaren. Ik zag situaties die leken op waar ik nu voor sta en zag hoe ik die overwonnen had. Een glimlach verscheen op mijn gezicht en mijn hart kwam tot rust. Die bescherming, die is nu niet meer nodig. Ik kan dit nu, zelf.
De confrontatie met mijn beer heeft veel veranderd. Hij is er nog wel als ik wakker word, maar sinds die ene ochtend brult hij niet meer zo. Nu hij weet dat ik hem zie en dat ik rekening met hem houd is het goed. Ik weet dat hij mij in de gaten houdt en waarschuwt op momenten die spannend zijn. Zijn rol als beschermer is hetzelfde gebleven, maar zijn plaats is veranderd. Hij staat mij niet meer in de weg. Hij loopt nu, naast mij.
Foto: Elicia Edijanto
Linda van der Kwast schrijft op haar eigen blog “The Blue Butterfly” over persoonlijke ontwikkeling, relaties en bewust leven. Zij wil met haar liefde voor haar medemens én haar passie voor het schrijven graag zoveel mogelijk mensen bereiken. Het is dan ook haar droom om van het schrijven haar beroep te maken. En wij mogen haar helpen die droom waar te maken!